Eind december heb ik een blog geschreven over het LEF wat één van mijn pestkoppen had om mij excuses aan te bieden voor het feit dat ze me gepest heeft.
Ze was zeker niet de enige die me gepest heeft. In navolging op de brief aan haar ben ik meer brieven gaan schrijven.
De brief die me nog meer rust gaf deel ik hier met jullie.
De brief aan mijzelf
Lieve meid,
Jarenlang ben ik gepest. Zowel op de basisschool als op het voortgezet onderwijs en weet je wat het ergste van alles is, het gebeurde ook toen ik ging sporten (met name tijdens het voetballen).
Ik deed er alles aan om er bij te horen. Met voetballen zorgde ik dat ik wist hoe de oefeningen gedaan moesten worden. Dat ik er zelf niet veel van bakte, dat deerde mij niet. Ik wist toch hoe het moest?!
Waaraan heb ik dit verdiend?
Keer op keer stak ik mijn kop in het zand. Ik noem mezelf ook vaak een struisvogel.
Ik wilde niet zien wat er ECHT gebeurde en het voelen al helemaal niet.
Het voelen dat ik gepest werd wekt verdriet bij me op. Diep verdriet en onmacht. Waarom moest dit mij overkomen? Waaraan heb ik dat verdiend?
Thuis sprak ik hier niet veel over. Dag in dag uit ging ik met tegenzin naar school. Toch wist ik me staande te houden.
Ik wilde de controle bewaren. De angst die er zat om thuis te vertellen dat het ECHT niet meer ging en ik niet meer naar school wilde was groter dan mijn eigen bewijsdrang.
Boos zijn om veel dingen
Als ik nu aan mijn periode op de basisschool en op het voortgezet onderwijs terugdenk, dan ben ik boos.
- Boos op mezelf dat ik het zover heb laten komen;
- Boos dat ik perse de controle wilde bewaren en altijd zo hard voor mezelf ben geweest;
- Boos dat ik mijn emoties er niet altijd liet zijn;
- Boos dat ik over me heen liet lopen;
- Boos dat ik ging auto mutileren;
- Boos dat ik meerdere zelfmoordpogingen heb ondernomen;
- Boos dat ik mijn ouders nooit ECHT heb verteld wat er gaande was;
- Boos dat ik mijn ouders niet vertrouwde;
- Boos op mezelf dat ik MIJN grenzen niet heb aangegeven;
- Boos op mezelf dat ik mijn schoolwerk er onder liet leiden.
Een hele rij dingen waar ik boos over was en nu nog boos over kan worden.
Ik ben boos omdat ik het pesten heb toegelaten. Ja, ik gedroeg me anders dan de rest. Ik hield niet van geintjes en kletsen in de klas, nee, ik was een serieuze leerling.
Liever was ik de grijze muis of het muurbloempje, dan dat ik te boek stond als een “raddraaier.”
Ik wilde iedereen te vriend houden en ging me daarom aanpassen. Was ik maar mezelf gebleven, wie weet wat er dan was gebeurd.
Wat voel ik de machteloosheid weer opkomen. Het gevoel van machteloosheid, dat ik met mijn rug tegen de muur sta en even niet meer weet hoe nu verder.
Nu ik dit voel realiseer ik me wat het pesten ECHT met me gedaan heeft. Dat er nog zoveel verdriet en pijn zit.
Mezelf vergeven
Toch voel ik ook dat ik mezelf wil vergeven voor het feit dat ik het zover heb laten komen. Ik was nog maar een kind en had niet geleerd dat ze haar grenzen aan kon geven. Thuis liep iedereen in de pas en gingen we op in de massa.
Niet aan het perfecte plaatje voldoen, dat kon toch niet. Inmiddels weet ik wel beter.
Had ik als kind maar gevoeld dat ik zijn kon wie ik wilde zijn! Dan had ik mijn grenzen wel eerder aangegeven en had ik nu die boosheid en het verdriet niet hoeven voelen.
Ik voel tijdens het schrijven van deze brief dat er nog heel veel werk aan de winkel is.
De eerste stap is gezet met het aan het papier toevertrouwen van de boosheid die nu naar boven komt.
Voor het eerst durf ik de boosheid te voelen die het pesten met zich meedraagt. Tot nu toe was het alleen maar verdriet en pijn.
Stukje bij beetje haal ik laagjes weg en komen er andere emoties naar boven.
Emoties omtrent het pesten zullen er altijd zijn, maar door ze te doorvoelen voelen ze minder heftig en kan ik ermee dealen.
En boos zijn… dat sta ik mezelf toe! Het is niet niks wat me is aangedaan.
Ik voel nu weer duidelijk van binnen, dat als ik mezelf kan vergeven voor het feit dat ik gepest ben, er voor mij ook genezing kan zijn van de pijn en het verdriet diep van binnen.
Dat ik mezelf toe wil staan om de pijn en het verdriet te doorvoelen in plaats van het keer op keer weg te drukken, zoals ik de afgelopen periode nog vaak heb gedaan.
Liefs Ilone