In mijn vorige blog heb ik jullie het interview getoond dat ik heb gegeven over mijn pestverleden. In dat interview benoemde ik al dat ik met meerdere pestkoppen te maken heb gehad.
Ja, je leest het goed, ik heb excuses van één van mijn pestkoppen gehad.

Ook in de media zijn de afgelopen maanden ook veel berichten over pesten gedeeld. Eén van de berichten die bij is gebleven is het bericht dat iemand deelde waarin beschreven werd dat degene na jaren excuses had gekregen van zijn pestkop.

Hoe belangrijk is het eigenlijk om excuses van je pestkop te krijgen? In deze blog geef ik je daar mijn visie op.
Tevens vertel ik je hoe ik excuses heb gekregen van één van mijn grootste pestkoppen.

Bij de bushalte
Het is september 2000. Ik sta met een aantal andere jongeren uit Losser te wachten op de bus naar Enschede. Velen van hen gaan net als ik naar het Saxion om hun opleiding te volgen. Toch staan er ook wat studenten tussen die naar Hengelo of Almelo gaan. Ze kiezen ervoor om in Enschede op de trein te stappen. Ik kijk wat in het rond en zie de groep steeds groter worden.

Op een gegeven moment zie ik iemand op mij aflopen. Het is Miranda, één van mijn grootste pestkoppen van de basisschool. Ik heb haar al ruim vier jaar niet meer gezien of gesproken.
Na de basisschool is zij ook naar het Carmel College gegaan, net als ik, maar zij volgende een andere richting.

Ik kreeg een spiegel voorgehouden
Ze spreekt me aan en zegt: “Hoe gaat het nu met jou? Ik weet nu pas wat ik jou heb aangedaan toen we allebei op de basisschool zaten.” Ik schrik hiervan en weet even niet wat ik moet zeggen.

Dan gaat ze verder met haar verhaal. “Tijdens mijn opleiding kreeg ik een spiegel voorgehouden. Eén van de opdrachten op school was om naar jezelf in de spiegel te kijken en te zeggen wat je goed en minder goed aan jezelf vond. Ik zag een verlegen meisje in de spiegel staan die een harde buitenkant heeft. Ze heeft mensen gepest om erbij te horen.”

“Ik weet nu dat ik fout ben geweest, Ilone, en ik wil je mijn excuses aanbieden. Ik had jou nooit mogen pesten, maar ja, jij was een makkelijk doelwit. Serieus, nooit in voor een geintje en snel op de kast te krijgen.”

Het gesprek aangaan
Ik heb haar woorden in mij opgenomen en ben het gesprek met haar aan gegaan. “Ik begrijp nog niet waarom je mij hebt gepest,” gaf ik haar aan. “Dat heb ik gedaan, omdat ik erbij wilde horen. Jullie zaten al vanaf de kleuterklas bij elkaar in de klas en ik kwam er in groep 4 als buitenstaander bij in. Ik wilde me staande houden tussen de anderen en niet laten merken dat ik heel erg onzeker was.”
Het klopt ook wel wat ze aangaf, ik kende de andere meiden inderdaad al vanaf groep 1, maar ja, was dat de reden om me zo te pesten?

Naar Enschede
Dan stopt de bus en stappen we in. Ze vraagt mij of het goed is dat ze naast mij komt zitten, zodat we nog even verder kunnen praten. Ik stem in. Onderweg wordt mij steeds meer duidelijk waarom ze het heeft gedaan. Ik geef aan haar aan dat ik er over na moet denken wat ze allemaal heeft gezegd. Het duizelt me.

Ze geeft aan mij aan dat ze begrijpt dat dit lastig voor mij is. Ze zegt tegen mij: “Ik hoop dat er ooit een dag komt dat je me kunt vergeven.”
”Vergeven kan ik je misschien op den duur, maar het vergeten niet,” heb ik haar gezegd.

Het doet me goed dat ik excuses heb gehad van één van mijn pestkoppen.

Thuis
Aan het eind van de dag kom ik oververmoeid thuis. Ik kon me moeilijk focussen op de lessen en wil het liefste slapen. Ik besluit nog even de dag te evalueren en in mijn dagboek te schrijven. Mijn ouders vinden mij wat stiller, maar vragen niet door. Daar ben ik blij om. Ik heb ook even niet de behoefte om te praten.

Nu, jaren later, kan ik goed met Miranda overweg. Ze helpt mij zelfs om het pesten een plekje te geven. Wil je weten hoe het verder is gelopen tussen haar en mij, lees dan mijn volgende blog.